top of page

ANDACHTEN FÜR JEDEN TAG: DEUTSCH-UNGARISCH-RUMÄNISCH-24:09:2025

  • Autorenbild: Josef maranathabald@yahoo.com
    Josef maranathabald@yahoo.com
  • 24. Sept.
  • 5 Min. Lesezeit
ree

ANDACHTEN FÜR JEDEN TAG: DEUTSCH-UNGARISCH-RUMÄNISCH

<<der in den vergangenen Geschlechtern alle Nationen in ihren eigenen Wegen gehen ließ>>, Apostelgeschichte 14,16


Paulus war nicht überrascht, wenn er überall in allen Städten reges Treiben, fröhliche Feste, muntres Spiel und tüchtige Leistungen in mancherlei Künsten fand. GOTT ließ, sagt er, die Völker ihre Wege durchwandern. Wandern lässt uns GOTT und sperrt uns nicht in einen Kerker ein und macht aus der Natur nicht eine Höhle, in der wir begraben lägen. Freie Bahn bietet sie uns dar, Gelegenheit zum Wandern in ungemessene Fernen. Den Weg zu wählen steht uns frei. Es gibt der Wege viele. Du kannst den erproben, der dir gefällt. Was soll ich mir noch mehr wünschen? Ist das nicht Glück, dass ich mir einen Weg wähle, mir ihn bahne und ihn durchwandere, soweit meine Wanderlust mich führt? Glück ist das nur, solange mir GOTT verborgen ist. Tritt er vor mich, dann wird es zur bitteren Pein, dass ich meine eigenen Wege gehen muss. GOTT konnte uns aber auch dann nicht ganz verborgen sein, als wir ohne ihn unseren Weg wählten und ohne ihn wanderten. GOTT ließ sie, sagt Paulus, ihre Wege gehen. Dass ich der muntere Wanderer bin, beweglich und wohlgerüstet zur Fahrt nach einem fernen Ziel, dass es für mich Wege gibt, gangbare und erfolgreiche, dass ich sie gehen kann nach meines Herzens Lust, das ist nicht mein eigener Erwerb. Kindisch wäre ich, meinte ich, ich finge mit nichts an und stellte den Boden, auf dem ich wandere, selbst her. Über meinen eigenen Wegen waltet ein Wille, der mich meine eigenen Wege gehen lässt. Aber auf meinen eigenen Wegen begleitet GOTT mich nicht und macht sich nicht zu meinem Weggenossen. Das wollte ich ja auch nicht; es sollten ja meine eigenen Wege sein, und nun wird, wenn die Stunde kommt, in der ER mir begegnet, das, was mein Glück war, meine Not. Nun hasse ich die Frage: Welchen Weg ziehe ich vor? Welchen wähle ich mir aus? Denn nun erschallt die andere Frage in mir: muss ich denn immer nur meine eigenen Wege gehen? Paulus sagt: Die Zeiten sind vergangen, in denen es keine anderen Wege für euch gab als euere eigenen. Wann sind diese Zeiten vergangen? Damals als JESUS CHRISTUS geboren ward, damals als der Menschheit ihr HERR gegeben wurde, damals, als über dem Kreuz JESUS die Inschrift prangte: CHRISTUS, euer König. In der Stunde, da mir gegeben ward, dass ich meinen HERRN erkenne, endete auch für mich die harte Notwendigkeit, meinen eigenen Weg zu gehen. Nun darf ich sagen: HERR, was ist dein Wille? Und das Ziel meines Lebens liegt nicht mehr in mir selbst, auch nicht in unserer Kultur und unserem Staat, sondern im HERRN und Seinem Reich.Unsere Gedanken, HERR GOTT, sind nicht Deine Gedanken und unsere Wege sind nicht Deine Wege. Schreibe mir das mit der kräftigen Schrift Deines Geistes in meine Seele, damit ich nicht meinen Willen für den Deinen halte, sondern Deiner Führung gehorsam sei. Amen.


Autor: Adolf Schlatter (* 16.08.1852; † 19.05.1938) schweizer evangelischer Theologe und Professor fürs Neues Testament

JESUS CHRIST IS LORD!!! - SOLI DEO GLORIA!!! 


ÁHÍTATOK MINDEN NAPRA: NÉMETÜL-MAGYARUL-ROMÁNUL 

<<Ki az elmúlt időkben hagyta a pogányokat mind a maguk útján haladni>>: 

ApCsel 14:16


Pál nem lepődött meg, amikor minden városban nyüzsgő tevékenységet, örömteli ünnepségeket, élénk játékokat és különféle művészetek szakértő előadásait találta. ISTEN, mondja, megengedte a népeknek, hogy a maguk útján tévelyegjenek. ISTEN megengedi, hogy tévelyegjünk, és nem zár minket börtönbe, és nem változtatja a természetet barlanggá, amelyben eltemetnek minket. Tiszta utat kínál nekünk, lehetőséget arra, hogy mérhetetlen távolságokba tévedjünk. Szabadon választhatjuk az utat. Sok út van. Kipróbálhatod, amelyik tetszik. Mit kívánhatnék még? Nem az a boldogság, hogy választok egy utat, magamnak kovácsolom, és addig utazom rajta, ameddig a vándorlási vágyam vezet? A boldogság csak addig van, amíg ISTEN rejtve van előlem. Ha megjelenik előttem, akkor keserű fájdalommá válik, hogy a saját utam kell járnom. De ISTEN még akkor sem lehetne teljesen elrejtve előlünk, ha mi nélküle választottuk az utunkat, és nélküle vándoroltunk. ISTEN, mondja Pál, hagyja, hogy a saját útjukon járjanak. Hogy én vagyok a vidám vándor, fürge és jól felszerelt a távoli célhoz vezető útra, hogy vannak számomra ösvények, járható és sikeres utak, amelyeket a szívem kívánsága szerint járhatok, ez nem a saját alkotásom. Gyerekes lennék, gondoltam, ha a semmiből kezdeném, és magam teremteném meg a talajt, amelyen járok. Egy akarat uralkodik a saját utaimon, amely hagyja, hogy a saját utamon járjak. De a saját utaimon ISTEN nem kísér, és nem teszi magát a társammá. Ezt sem akartam; ezek a saját utaimnak voltak rendeltetve, és most, amikor eljön az óra, amikor találkozik velem, ami a boldogságom volt, a nyomorúságommá válik. Most gyűlölöm a kérdést: Melyik utat részesítem előnyben? Melyiket választom? Mert most egy másik kérdés visszhangzik bennem: Mindig a saját utamat kell járnom? Pál azt mondja: Elmúltak azok az idők, amikor nem volt más út számotokra, mint a sajátotok. Mikor múltak el ezek az idők? Amikor az ÚR JÉZUS KRISZTUS megszületett, amikor az emberiség megkapta az URÁT, amikor JÉZUS KRISZTUS Keresztje felett a felirat díszelgett: KRISZTUS, a ti KIRÁLYOTOK. Abban az órában, amikor megadatott, hogy felismerjem URAMAT, véget ért számomra a saját utam járásának nehéz kényszere is. Most már azt mondhatom: URAM, mi a TE akaratod? És életem célja már nem magamban, sem kultúránkban és államunkban rejlik, hanem az ÚRBAN és az Ő országában.

Gondolataink, URAM ISTEN, nem a TE gondolataid, és útjaink nem a TE útaid. Írd ezt a lelkembe Lelked erőteljes írásával, hogy ne tévesszem össze akaratomat a Tiéddel, hanem engedelmeskedhessek útmutatásodnak. Ámen.


Szerző: Adolf Schlatter (* 1852.08.16.; † 1938.05.19.) svájci protestáns teológus és az Újszövetség professzora

JESUS CHRIST IS LORD!!! - SOLI DEO GLORIA!!! 


DEVOȚIUNI ZILNICE: GERMANĂ-MAGHIARĂ-ROMÂNĂ

<<EL, în veacurile trecute, a lăsat pe toate neamurile să umble pe căile lor>>, Faptele Apostolilor 14:16


Pavel nu a fost surprins când a găsit în fiecare cetate plină de activitate, festivități vesele, jocuri pline de viață și spectacole iscusite în diverse arte. DUMNEZEU, spune el, a îngăduit popoarelor să rătăcească pe căile lor. DUMNEZEU ne îngăduie să rătăcim și nu ne închide într-o temniță sau nu transformă natura într-o peșteră în care am fi îngropați. Ne oferă o cale clară, o oportunitate de a rătăci pe distanțe incomensurabile. Suntem liberi să alegem calea. Există multe căi. Poți încerca pe cea care îți place. Ce mi-aș putea dori mai mult? Nu este oare fericire că aleg o cale, mi-o croiesc și o parcurg cât de departe mă duce pofta mea de a rătăci? Fericirea este doar atâta timp cât DUMNEZEU este ascuns de mine. Dacă EL apare înaintea mea, atunci devine o durere amară că trebuie să merg pe calea mea. Dar DUMNEZEU nu putea fi complet ascuns de noi, chiar și atunci când ne-am ales calea fără EL și am rătăcit fără EL. DUMNEZEU, spune Pavel, îi lasă să meargă pe calea lor. Faptul că sunt rătăcitorul vesel, agil și bine echipat pentru călătoria către o destinație îndepărtată, că există căi pentru mine, viabile și de succes, pe care le pot parcurge așa cum îmi dorește inima, aceasta nu este o achiziție proprie. Aș fi copilăresc, m-am gândit, dacă aș începe de la zero și aș crea eu însumi terenul pe care merg. O voință îmi domnește propriile căi, care mă lasă să merg pe drumul meu. Dar pe propriile mele căi, DUMNEZEU nu mă însoțește și nu se face tovarășul meu. Nici asta nu mi-am dorit; acestea trebuiau să fie propriile mele căi, iar acum, când vine ceasul în care EL mă întâlnește, ceea ce era fericirea mea devine nefericirea mea. Acum urăsc întrebarea: Ce cale prefer? Pe care o aleg? Căci acum o altă întrebare rezonează în mine: Trebuie să merg mereu pe drumul meu? Pavel spune: Au trecut vremurile când nu existau alte căi pentru tine decât ale tale. Când au trecut aceste vremuri? Pe vremea când s-a născut DOMNUL ISUS HRISTOS, pe vremea când umanității i s-a dat DOMNUL ei, pe vremea când inscripția de deasupra Crucii DOMNULUI ISUS era blazonată: HRISTOS, REGELE tău. În ceasul în care mi-a fost dat să-L recunosc pe DOMNUL meu, aspra necesitate de a merge pe propriul meu drum a luat sfârșit și pentru mine. Acum pot spune: DOAMNE, care este voia Ta? Și scopul vieții mele nu mai constă în mine, nici în cultura și statul nostru, ci în DOMNUL și Împărăția Lui.

Gândurile noastre, DOAMNE DUMNEZEULE, nu sunt gândurile Tale și căile noastre nu sunt căile Tale. Scrie aceasta pe sufletul meu cu scrierea puternică a DUHULUI Tău, ca să nu confund voia mea cu a Ta, ci să fiu ascultător de îndrumarea Ta. Amin.


Autor: Adolf Schlatter (* 16.08.1852; † 19.05.1938) Teolog protestant elvețian și profesor de Noul Testament

JESUS CHRIST IS LORD!!! - SOLI DEO GLORIA!!! 

 
 
 

Kommentare


bottom of page